در فرهنگ قرآنی و سیره زندگانی ائمه معصومین(ع) از دشنام و ناسزاگویی و بددهانی شدیدا نهی شده است، به طوری‌که پیامبر خدا(ص) در حدیثی می‌فرمایند: "یکی از بدترین بندگان خدا کسی است که به سبب بد زبانی و دشنام‌گویی‌اش، همنشینی با او ناخوشایند باشد1".
امام باقر(ع) نیز فرمودند: " بهترین چیزی را که دوست دارید به شما گفته شود، به مردم بگویید؛ زیرا خداوند از شخص دشنام دهِ بدگوی از مؤمنان و ناسزاگویِ بد دهن و گدایِ سمج نفرت دارد2".
امام علی(ع) اسوه اخلاق و ادب نیز درباره این‌که چه کسی هرگز دشنام نمی‌دهد؟ فرمودند "انسان بزرگوار، هرگز دشنام ندهد3".
همچنین امام باقر(ع) فرمودند: "حربه فرومایگان، زشت‌گویی است4".
امام صادق(ع) نیز در حدیثی ضمن تقبیح این عمل می‌فرمایند: "دشنام‌گویی و بد زبانی و دریدگی از (نشانههای) نفاق است5".
منابع روایات:
1- الکافی: 2 / 325 / 8 منتخب میزان‌الحکمة: 442
2- بحارالأنوار: 78 / 181 / 67 منتخب میزان‌الحکمة: 442
3- غرر الحکم: 9478 منتخب میزان‌الحکمة: 442
4- بحارالأنوار: 78 / 185 / 14 منتخب میزان‌الحکمة: 442
5- بحارالأنوار: 79 / 113 / 14 منتخب میزان‌الحکمة:442
