امام صادق (ع) به جندب فرمود : خداوند آن مردمان را رحمت کند که چراغ بودند و روشنگر، آنان که با کردار خود و کوشش در حدّ توانشان مردم را به سوى ما دعوت می کردند. تحف العقول ترجمه جعفری صفحه 282 امام صادق (ع) : عالمی که به علم خود عمل نکند ، پند [...]
امام صادق (ع) به جندب فرمود : خداوند آن مردمان را رحمت کند که چراغ بودند و روشنگر، آنان که با کردار خود و کوشش در حدّ توانشان مردم را به سوى ما دعوت می کردند. تحف العقول ترجمه جعفری صفحه 282
امام صادق (ع) : عالمی که به علم خود عمل نکند ، پند او چنان از روی قلبها بلغزد و فرو افتد که دانه باران از روی تخته سنگ هموار. منیة المرید صفحه 48
امام باقر علیه السّلام فرمود: امر بمعروف و نهى از منکر دو آفریده خداى عزّ و جلّ هستند هر که آنان را یارى کند خداوند عزیزش سازد و هر که خارشان کند خداى، خوار و ذلیلش گرداند.
شرح:
مخلوق بودن امر بمعروف و نهى از منکر شاید اشاره باشد بآنچه در علم عرفان و حکمت الهى ثابت شده است که از براى همه اعمال چه خوب و چه بد صورتهائى است ملکوتى و غیبى که در عالم برزخ و آخرت آدمى با همان صورتها مأنوس و محشور خواهد بود و روایات در این باب بسیار، و ظواهر بعضى از آیات نیز مفید این معنى است مانند وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً. { کهف 49 }
فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ و غیر این از آیات. زلزال 7 8 خصال-ترجمه فهرى، ج1، ص 48
امام صادق (ع) فرمود: امر بمعروف و نهى از منکر فقط مؤمن را باید نمود تا پند گیرد و نادان را تا یاد گیرد نه آن را که تازیانه و شمشیر دارد.
شرح: روایت در مقام بیان یکى از شرایط امر بمعروف و نهى از منکر است که اگر شخص، خوف داشت صدمهاى بجانش میرسد و کشته می شود وظیفه امر بمعروف و نهى از منکر ندارد.خصال-ترجمه فهرى، ج1، ص 40
امام صادق (ع) فرمود: بامر بمعروف و نهى از منکر تنها کسى موظف است که داراى سه خصلت باشد: بآنچه امر میکند خود عمل کند و از آنچه باز میدارد خود باز ایستد در امر و نهىاش بعدالت و مدارا رفتار کند. خصال-ترجمه فهرى، ج1، ص 123
رسول خدا (ص) فرمود: کسى که امر بمعروف یا نهى از منکر کند یا راهنمائى به خیر کند یا در مقام مشورت رأیش بطرف خیر باشد خود شریک آن کار خیر است و هر کس بکار بد دستور دهد یا راهنمائى کند و یا نظر مشورتى بد داشته باشد خودش شریک خواهد بود. خصال-ترجمه فهرى، ج1، ص
