فریضه برتر

جلسات هفتگی هیئت محبین امیرالمومنین(ع) هر هفته با سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان و با موضوع «تنها مسیر»(راهبرد اصلی تربیت دینی) و در ادام? مباحث ماه مبارک رمضان برگزار می شود. در ادامه گزیده‌ای از مباحث مطرح شده در اولین جلسه را می‌خوانید:

 صدای هلهله و خوش‌حالی عراقی‌ها در میدان جنگ در میان صدای شنی تانک‌ها، دنیای غریبی را ساخته بود. صورتم هنوز به خاک چسبیده بود و می‌دانستم صحنه‌های هولناک‌تری در پیش دارم. سایه شوم یک بعثی عراقی، برای لحظاتی، روی رمل‌ها مقابل دیدگانم نقش بست. خودم را برای هر شکنجه‌ای آماده کرده بودم. چنگال‌هایش را پشت گردنم انداخت و مرا از جا کند. همین‌‌طور مرا می‌کشید. پاهایم دیگر رمقی نداشت و کشاله رانم از هم گسسته بود. خون همه جای بدنم را گرفته بود. کمی بعد مرا در جمع یاران اسیرم، روی زمین پرت کرد.

بچه‌ها با حالتی غریبانه روی رمل‌ها افتاده بودند و هیچ نمی‌گفتند. دشمن آرزو به دل مانده بود که یکی از بچه‌ها بنالد و بگرید یا آب طلب کند. یکی‌یکی دست‌ها را از پشت، به هم گره زدند و به هم وصل کردند. آن‌ها نمی‌دانستند که با بستن بچه‌ها به یک‌دیگر چه خدمت بزرگی به ما می‌کنند. حالا دیگر ما همه یکی شده بودیم. امدادگرها آمدند و زخم‌ها را مچاله کردند و رفتند. سرباز عراقی با ترس از افسران بعثی، با عجله، تکه‌ای باند را دور رانم پیچید، اما نه جای زخم گلوله که ده سانت دورتر از جای گلوله‌ها. هر بار که باند را می‌پیچاند، سر می‌چرخاند و از ترس چیزی می‌گفت و با چشمانش به افسرهای کلاه قرمز اشاره می‌کرد. انگار از آن‌ها می‌ترسید. کمی بعد، متوجه موضوع مهمی شدیم. سربازانی که در خط اول جنگ قرار داشتند، بعضی‌شان از شیعیان عراقی بودند که با زور و تهدید آمده بودند.

همه آن‌هایی که شیعه بودند را از رفتارشان می‌شد، شناخت. ردیف‌به‌ردیف روی رمل‌ها افتاده بودیم.

تابش مستقیم آفتاب سوزان شلمچه، حکایت از رسیدن ظهر داشت. اولین نماز اسارت را با دستان بسته و صورت‌ روی خاک، با اشک خواندیم. گریه‌مان از ترس نبود، که از عبودیت خالصانه بود. یک ساعتی از اسارت گذشت و ما هم‌چنان روی رمل‌ها، زیر آفتاب گرم تابستان شلمچه افتاده بودیم. از دور، چند ماشین جنگی به‌سوی ما ‌آمدند. فرمانده‌های بعثی آمده بودند تا اسرا را ببینند و به مافوق‌های‌شان گزارش پیروزی بدهند. ماشینی ایستاد و فرمانده‌شان که هیبت زشت و صورت پف‌کرده‌ای داشت و عینک دودی زده بود، به اسرا نزدیک شد. سربازان عراقی، اطراف فرمانده بعثی جمع شده بودند و هلهله و شادی می‌کردند، تفنگ‌های‌شان را به هم می‌زدند، پوتین به خاک می‌کوبیدند و هورا می‌کشیدند. اسیر بسیجی برای آن‌ها یک برگ برنده بود؛ یک فرصت بود؛ یک غنیمت بود؛ تانک و تفنگ که به‌دردشان نمی‌خورد.

فرمانده بعثی نیم‌نگاهی به ما انداخت. یاد تعزیه‌های روستا در محرم افتادم. شمر هیبتی به شکل شیطان داشت؛ مثل همین افسر بعثی، سرخ‌چشم و بلندقد با چشمان ورقلمبیده، دور میدان، شمشیر به‌دست نعره می‌کشید: منم شمر‌بن ذی‌الجوشن. از دور معلوم بود که خیلی خشمگین است. از ماشین که پایین پرید، سربازها دورش حلقه زدند. با عصبانیت و خشم چنگ انداخت و اسلحة یکی از سربازها را گرفت. وقتی کلاش را کشید، چون بند اسلحه توی دست سرباز گره خورده بود، سرباز با سر به زمین خورد. فرمانده بعثی لگد محکمی به پهلوی سرباز زد و غرید. چرخی زد و خودی نشان داد و باخشم به عربی چیزهایی گفت. معلوم بود که بسیجی‌ها بدجوری حالش را گرفته‌اند. همان‌طور که به‌سوی ما می‌آمد، یک رگبار هوایی شلیک کرد که ما را بترساند. بعد با غضب آمد و روبه‌روی ما ایستاد. بچه‌ها زل زده بودند که ببینند چه خواهد کرد. افسر بعثی با پوتین‌هایش زخم و جای گلوله‌های روی تن بسیجی‌ها را لگد کرد. بعد به‌سمت من آمد. هیچ‌کس کم نیاورده بود. هیچ‌کس ننالیده بود و این، خشم او را صدچندان می‌کرد. آرزو داشت بچه‌ها با زاری و گریه به پایش بیفتند و التماس کنند. من چون آخرین نفری بودم که اسیر شده بودم. ته صف قرار داشتم. آن‌جا برای من مثل ته دنیا بود. فرمانده بعثی آمد و رو‌به‌رویم ایستاد. شاید این یک توفیق الهی بود که باز آزمایش دیگری را بگذرانم. کلاشینکف را گذاشت رو پیشانی‌ام. روی زمین به پهلو افتاده بودم. در هوای سوزان خردادماه شلمچه، از تشنگی، لب‌هایم به هم چسبیده و خشکیده‌ بود. همه نگاه‌ها به من بود. همه منتظر صدای شلیک تفنگ بودند. رفقا چشم‌ها را بسته بودند. نمی‌خواستند آخرین لحظه را ببیند. من شهادت خیلی از هم‌رزمانم را دیده بودم، اما نوعی دیگر، نه تیر خلاص. نترسیدم و کلمه‌ایی نگفتم. در دلم گفتم اگر قرار است این‌جا شهید شوم،‌ خدا این‌طور خواسته و من تسلیم اراده اویم. در چشمانش پیدا بود که می‌خواهد التماس کنم تا مرا نکشد. زل زدم به دستانش. شروع کردم به خواندن شهادتین.

نفس‌ها در سینه حبس شده بود. من حتی پلک هم نزدم. صدای تپش قلبم را می‌شنیدم. ثانیه‌ها به سختی می‌گذشت. او هنوز منتظر بود که من به التماس بیفتم و گریه کنم تا مرا نکشد. هیچ‌وقت چنین آرامشی را حس نکرده بودم. آرامشی که داشتم، همه وجود آن بعثی را پر از خشم کرده بود. من فقط نگاهش می‌کردم و منتظر شلیک بودم. زل زدم به انگشتانش که رفت روی ماشه و خلاصی ماشه را هم کشید. شاید یک ثانیه به شهادتم مانده بود که ناگهان یک هواپیمای ایرانی بالای سرمان ظاهر شد و شروع کرد به تیراندازی‌ و انداختن بمب. عراقی‌ها با وحشت و ترس گریختند و بچه‌ها شروع کردند به صلوات و تکبیر و یا حسین گفتن. همه فرار کردند توی سنگرها و پناه گرفتند. فرمانده‌شان هم که از ترس می‌لرزید، فرار کرد. مدتی که گذشت و هواپیما‌های ایرانی رفتند، همه ریختند بیرون و فرمانده‌شان سریع پرید توی ماشین فرماندهی و فرار کرد. تحقیر شده بودند؛ از افسر ارشد تا سرباز‌ها؛ و ما خنده‌مان گرفته بود. می‌ترسیدند که دوباره هواپیماهای ایرانی برگردند. ایفاها آمدند تا کاروان اسرا را سوار کنند. سوار شدن روی آن ایفاها، برای ما که دست‌ها‌ی‌مان را بسته بودند و خسته و بی‌رمق و تشنه بودیم، خیلی سخت بود. نفر اول به هر سختی بود، خودش را بالا کشید. فاصله سیم‌ها کوتاه بود و سوار شدن پشت ایفا را به‌شدت زجرآور می‌کرد. چند نفری سوار شدند، نفر پنجم که کمی چاق بود، از لبه ایفا پرت شد پایین و همه را دنبال خودش کشید. سیم‌ها دست بچه‌ها را بریده بود و زخم تا استخوان رسیده بود. یکی که پرت می‌شد، همه را دنبال خودش می‌کشید.

به هر مصیبتی بود، سوار شدیم و ماشین حرکت کرد. نمی‌دانستیم در مرحله‌ بعد کجا و چه سرنوشتی در انتظار ماست. باید برای آزمونی مهم‌تر و راهی سخت‌تر آماده می‌شدیم. از کنار خاک‌ریزها و کانال‌ها گذشتیم تا رسیدیم به خط سوم خودشان در پشت یک خاک‌ریز بلند. خیلی از بچه‌های دیگر هم اسیر شده بودند و با دست‌های بسته، روی خاک افتاده بودند.

عصر چهارم خرداد، هوا به‌شدت گرم و سوزان بود. موقع پیاده شدن، باز همان حکایت سوار شدن تکرار شد. یکی که پایین می‌پرید، نفر بعدی چنان دردی در وجودش می‌ریخت که قابل توصیف نیست.

نیروهای عراقی در این‌جا بسیار وحشی‌تر و تندخوتر بودند. مدام فحاشی می‌کردند و کتک می‌زدند. ذره‌ای انسانیت در وجوشان نبود. دریافتیم که هرچه به نقطه امن‌تری برسیم، با خشونت بیش‌تری با ما رفتار خواهد شد. از هر کجا که اسیر گرفته بودند، همه را برای اعزام به بصره در پشت این خاک‌ریز بلند جمع می‌کردند. جمع زیادی از رزمندگان بسیجی، از همه شهر‌ها، آن‌جا پشت خاک‌ریز، همه را به هم بسته بودند؛ هر چهل یا پنجاه نفر با هم. معلوم بود که هر دسته متعلق به یک گردان و در یک موقعیت اسیر شده‌اند. بعثی‌ها مدام دورمان می‌چرخیدند و به هر اسیری که می‌رسیدند، لگدی نثارش می‌کردند.

ستونی از عراقی‌ها به ما نزدیک شد. یک جیپ فرماندهی هم با کلی سرباز و فرمانده ارشد بعثی که کلاه کج‌قرمزی داشت، از دور نمایان شد. نزدیک که شد، از ماشین پرید بیرون و کلتش را کشید. یک تیر هوایی شلیک کرد. بچه‌ها همه کنار خاک‌ریز با دست‌های بسته افتاده بودند. از کنار اسیران که گذشت، یک عالمه سرباز دورش می‌پلکیدند و شادی می‌کردند. بسیار عصبانی و خشن راه می‌رفت. همین‌طور که می‌رفت، دست انداخت و یک کلاش از بغل یک سرباز بیرون کشید. از کنار اسرای دیگر گذشت و همة بچه‌ها را ورانداز کرد. بعد راهش را کج کرد سمت گروه ما که همه، دور هم جمع شده بودیم. من همیشه ته صف بودم. مقابل جمع ما ایستاد و نگاهی کرد، بچه ها همه به طرف من نگاه کردند و با ایما و اشاره، لبخند غریبی زدند، به من فهماندن که یک‌راست میاد روی کله تو!

فرمانده عراقی یک تیر هوایی پراند و آمد وسط. چرخید و چند لگد به پهلوی بچه‌ها زد و آمد سمت من. شروع کردم به شمارش معکوس: هفت، شش، پنج، چهار... . مقابل من ایستاد. کلاش را گذاشت روی پیشانی من و چند کلمه به عربی بلغور کرد. معلوم بود که دل پری داشت. قنداق را کشید عقب و نوک کلاش را محکم کوبید روی پیشانی‌ام. دردی عمیق توی سرم پیچید. اما صدایی از حنجره‌ام خارج نشد. همه بچه‌ها زل زده بودند به من. این دیگر چه حکایتی است که رفتم زیر تیغ تیر خلاص دوم؟! دیگر این بار همه مطمئن بودند شهید می‌شوم.

من ذره‌ای دلواپس نبودم. با خودم گفتم اگر حکم خدا این باشد که من به‌دست این شقی‌ها شهید شوم، باکی نیست و اگر خدا نخواهد، باز یک بار دیگر مورد امتحان الهی قرار گرفته‌ام. نگاه افسر بعثی به چشمان من بود. دلش می‌خواست التماس کنم و بگویم که مرا نکش؛ اما کلمه‌ای نگفتم. با عصبانیت اسلحه را گذاشت روی پیشانی‌ام. ذره‌ای نترسیدم و بی‌خیال نگاهش کردم. هر چه ثانیه‌ها می‌گذشت، عصبانیتش بیش‌تر فوران می‌کرد. انگشتش را برد روی ماشه.

در دلم آخرین لحظه‌ها را مرور کردم و شهادتین را خواندم؛ اما تا خواستم بگویم سلام بر حسین شهید، ناگهان یک سرباز پرید مقابل پاهای فرماندهش و شروع کرد به گریه و زاری. پاهایش را چسبیده بود و پوتینش را می‌بوسید. هرگز این لحظات را فراموش نمی‌کنم. سرباز چنان به التماس افتاده بود که من دلم برایش سوخت. دلم می‌خواست بگویم منت‌کشی نکن؛ بگذار شلیک کند. اما آن سرباز نگذاشت. حیرت همه وجود هم‌رزمانم را گرفته بود و من از حکمت این‌که باید زنده بمانم متحیر. بعد بقیه سربازها هم به کمک آن سرباز آمدند، فرمانده هم از تیر خلاص منصرف شد و پشت جیپ سوار شد و از منطقه دور شد. من ساکت بودم و با همه وجود تسلیم محض در برابر ارادة خداوند که باید زینب شدن را تجربه کنم.

 رضایت به گناهِ گنهکار و خاموشی در برابر گناه نیز از عوامل زمینه ساز اجتماعی گناه است و نقش به سزایی در پیدایش و استمرار گناه دارد.
 

خداوند به یهودیان زمان پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم که به پیامبر کُشی اجدادشان راضی بودند می فرماید، «شما قاتل هستید!» چنانکه این مطلب در آیه 183 آل عمران آمده است.
 

امام صادق(ع) آنان را که در عصر ایشان به قتل امام حسین(ع) در کربلا خشنود بودند قاتل معرفی کرد و با استناد به آیه مذکور فرمود: رضایت به قتل، انسان را در صف قاتلین قرار می دهد.1
 

در جریان کشتن ناقه ی صالح با اینکه قاتل یک نفر بود خداوند همه قوم ثمود را مشمول عذاب نمود و کشتن ناقه را به همه ی آنها نسبت داده و فرمود: «فَعَقَروها»2
 

امیرمؤمنان علی علیه السّلام در تبیین این موضوع می فرماید:
«ناقه ی صالح را یک نفر از پای درآورد اما خداوند همه ی آن قوم را مجازات کرد چرا که همه به آن راضی بودند.»
 

امیرمؤمنان علی(ع) فرمودند:
«آنکس که به کار جمعیتی راضی باشد همچون کسی است که در کار آن قوم دخالت و شرکت دارد و آنکس که در کار باطل دخالت دارد و گناه می کند: یکی گناه عمل و یکی گناه رضایت به گناه.»3

رسول اکرم(ص) فرمودند:
«هرگاه گناهی در زمین پدیدار شود آنکس که در کنار گناه ناظر و حاضر است ولی از آن متنفر می باشد مانند کسی است که از آن گناه غایب است. و کسی که از گناه غایب (و دور) است ولی به آن خشنود و راضی است مانند کسی است که در انجام آن گناه حاضر و شریک است.»4

در بعضی از زیارتنامه ها از جمله در زیارت اربعین می خوانیم:
«خدا لعنت کند امتی را که جریان قتل تو را شنید و به آن راضی شد.»

پی نوشت ها:
1. وسائل الشیعه، ج11، ص412 و 509.
2. سوره هود، آیه 65؛ سوره شعراء، آیه 157؛ سوره شمس، آیه 14.
3. نهج البلاغه، حکمت 154، وسائل الشیعه، ج11، ص411.
4. نهج الفصاحه، حدیث 223؛ وسائل الشیعه، ج11، ص410.
5. گناه شناسی، ص116، 117.

حجت السلام محسن قرائتی سه شنبه شب همایش سراسری اساتید بسیجی کشور در مشهد با بیان اینکه در اسلام چیزی به عنوان فارغ التحصیل ندارد و این جمله باید از فرهنگ ما حذف شود افزود: حیف است که اساتید دانشگاه فقط برای حق التدریس کار کند.

وی افزود: معلمی شغل ملائکه و پیامبران است و اساتید افرادی هستند که بر روی فکر و ذهن انسان ها کار می کنند و این انسان ها اگر انسان باشند انسانیتشان تا قیامت ادامه خواهد یافت.

حجت الاسلام قرائتی با بیان اینکه استاد و دانشجو باید با یکدیگر دوست باشند اظهار کرد: مشکل امروز ما در دادن مدرک نیست آنچه برای ما مشکل ایجاد کرده نبود جوهر در بین برخی از اساتید دانشگاه است.

رئیس ستاد اقامه نماز کشور گفت: اگر چند نفر مانند شهید رجایی و شهید نواب صفوی داشتیم بسیاری از مشکلاتمان حل می شد.

وی بیان کرد: نباید شرایط به گونه ای باشد که اساتید در دانشگاه ها برای خودشان شانی قائل شوند که آن شان باعث جدایی انها از دانشجویانشان شود و دانشجویان نیز فقط بخاطر نمره به استادشان سلام کنند.

حجت الاسلام قرائتی تاکید کرد: ما در اسلام چیزی به عنوان فارغ التحصیل نداریم و این جمله باید از فرهنگ ما حذف شود چرا که خداوند در قرآن کریم می فرماید:« علم همه شما به اندازه یک ذره است».و هیچ کدام از ما نباید فکر کنیم حالا با گرفتن یک مدرک دیگر از علم آموزی بیشتر بی نیاز هستیم.

وی یادآور شد: اساتید ما در دانشگاه ها باید قالب ساز باشند نه قالب پذیر و در این راه باید از قرآن و آیات نورانی آن نهایت استفاده را ببرند.

وی تصریح کرد: ما در آیات نورانی قرآن کریم مبانیی داریم که حتی به فکر دنیا هم نمی رسد و از آن جمله وجود دو هزار و 700 آیه حقوقی است که تمام حقوق انسانها را در بر می گیرد.

رئیس ستاد اقامه نماز کشور بیان کرد: اساتید باید در شهر های خودشان جلساتی را برگزار کنند که در آن جلسات به متن قرآن پرداخته شود تا با تبیین درست مبانی قرآنی نور هدایت بر قلب جوانان تابیدن بگیرد و در این صورت بسیاری از مشکلات ما حل خواهد شد.

وی همچنین با انتقاد از اختلاط در دانشگاه ها گفت: ما اصلا به اسلامی بودن یا نبودن این مسئله کاری نداریم امام بنده می خواهم بدانم جوانی که می خواهد درس یاد بگیرد آیا نباید حواسش به آموختن باشد و تمرکز داشته باشد حال انکه وجود دختر و پسر در کنار هم از این تمرکز جلوگیری خواهد کرد.

وی تصریح کرد: مشکل ما در آموزش و پرورش جوانانمان نبود جوهر است و ما نتوانستیم آنگونه که باید مزه دین را به جوانانمان بچشانیم.

وی افزود:  امروز می بینیم که بچه ها هر چه بیشتر درس می خوانند ادبشان نسبت به والدین کمتر می شود به گونه ای که ادب یک بچه دبستانی بیشتر از دبیرستانی و ادب دبیرستانی بیشتر از یک دانشجو است حال آنکه اگر ما در آموزش وپرورشمان موفق بودیم نباید شرایط اینگونه می بود.

حجت الاسلام قرائتی همچنین با اشاره به مبانی اسلامی گفت: نمی دانم این همه تعطیلی به چه کار ما می آید حال آنکه خداوند در قرآن می فرماید« حتی روز های جمعه هم تعطیل نکنید مگر برای نماز جمعه» و ما امروز با سه ماه تعطیلی در فصل تابستان و 18 روز تعطیلات عید نوروز و تعطیلات فراوان دیگر در طول سال مواجه هستیم.

 مدیر حوزه های علمیه سراسر کشور با بیان این که در فقه شیعی و اسلامی، خصوصیات یک مسکن و خانه دینی مطرح شده است، گفت: انبوه سازان مسکن و ساختمان و فعالان بخش مسکن، باید یک دوره در مباحث فقهی مربوط به بخش ساخت مسکن شرکت کرده و آموزه های دینی موجود در این خصوص را فرا گیرند.
 

وقتی به فلسفه و ریشه ی بی حجابی می نگریم، می بینیم، حجاب از عوامل خوشبختی است و موجب سلامتی روحی و روانی و تکامل فرد و جامعه می گردد و برهنگی و بدحجابی، سقوط و انحطاط معنوی و فکری و پیامدهای شوم بیماری روانی و در نهایت جسمی را به ارمغان می‌آورد.

به گزارش خبرگزاری مهر، گوهر شرم و حیا در صدف وجود زن نهفته است، لذا زنان نباید از جسم و ظاهر جسمانی خود به عنوان کالایی شهوت انگیز استفاده کنند و چشم های هرزه را به خود متوجه نمایند. علل و عوامل مختلفی در بی حجابی نقش دارند که به مواردی چون پیروی از هوی و هوس های نفسانی، جلب توجه و کسب جایگاه، خودنمایی، بی حیایی و بی عفتی، تهاجم فرهنگی، زیبا جلوه دادن خود نزد دیگران، بی غیرتی مرد در اشاعه ی فحشاء، عملکرد بد دستگاه های ذیربط،  بی توجهی خانواده ها و دوستی های نامطمئن می توان اشاره کرد.

1) پیروی از هوی و هوس های نفسانی
بی شک در وجود انسان، غرائض و امیال گوناگونی است که همه ی آنها برای ادامه ی حیات او ضرورت دارد. هواپرستی سرچشمه غفلت و بی خبری است برخی زنان به خاطر هوی و هوس خویش به فکر تنوع لباس، آرایش و خودنمایی در جامعه می پردازند، تا اینکه خود را به هر مردی ارائه کنند. آنها بجز شیک پوشی، خودنمایی، لذت جویی، خوشگذرانی، به چیز دیگری نمی اندیشند و بهترین اوقات زندگی خود را به قدم زدن در کوچه و خیابان ها و پارک ها و میهمانی های مفسده انگیز می گذرانند، خلاصه آنجا که هواپرستی و بی حجابی است نه پای دین در میان است و نه پای عقل، در آنجا چیزی جز بدبختی و بلا نیست، در آنجا چیزی جز بیچارگی و شقاوت و فساد نخواهد بود.

2) جلب توجه و کسب جایگاه
انسان موقعیت طلب است و همواره می خواهد در میان مردم از جایگاهی خاص و در خور توجه برخوردار باشد. بعضی از افراد با تحصیل علم و دانش و کسب فصائل اخلاقی و معنوی و یا اجتماعی، جایگاهی بدست می آورند و برخی از افراد فاقد این ارزش ها هستند با نمایش زیبایی ها و جاذبه های طبیعی و ساختگی زنانه خود و بی حجابی سعی در جلب توجه دیگران می کنند تا به کمبودهای عاطفی و یا اجتماعی خود پاسخ دهند، اما این خودنمایی ها دلیل بر شخصیت و ارزش آنها نمی باشد.

3) خودنمایی
با توجه به آفرینش زن توأم با زیبایی و لطف ظاهری و با احساسات و عواطف باطنی و تمایل به خودنمایی که در وجود زن به طور محسوس و قوی به چشم می خورد زمینه تحریک پذیری و ایجاد هیجان و تحریک در دیگران توسط او امری طبیعی است و اگر ویژگی های یاد شده را با آرایش و لباس های دلپذیر و حرکات مهیج بیامیزد و در معرض دید نامحرمان قرار دهد چه مفاسد و انحرافاتی را بوجود می آورد که زمینه ساز اضطراب و نگرانی و پریشانی در روح و روان افراد می شود. برخی زنان با بی حجابی به بیماری صیادی دلها گرفتارند. علاقه همسرانش برای ارضای روحیه آنها کافی نیست. محبوبیت عمومی می طلبند. حضرت امام صادق(ع) در مورد آثار گناه می فرماید: شمار کسانیکه که در اثر گناهان و انحرافات جان خود را از دست می دهند بیش از تعداد افرادی است که در اثر مرگ طبیعی می میرند.

4) بی حیایی
یکی از خلقیات پسندیده و صفات عالیه انسانی عفت است. ملکه عفت آدمی را در اعمال و تمایلات جنسی تعدیل می کند و انسان را از پلیدی های شهوت مصون نگاه می دارد. بی عفتی و بی حجابی بعضی از دختران و زنان جوان غالبا از دوستان ناباب سرچشمه می گیرد. در نتیجه خانواده ها و دختران باید در انتخاب دوست دقت کنند.

5) تهاجم فرهنگی
تهاجم فرهنگی عبارت است از تلاش مستمر و حیله گرانه استکبار برای سلب کردن فرهنگ‌های اصیل و الهی از ملت ها و جایگزین کردن فرهنگ مبتذل و مبتنی بر فساد و عیاشی و بی‌بهره ساختن ملت ها از هویت مستقل ملی و دینی خودشان و سلب اتکا به اراده خود. یکی از مهمترین عوامل درونی که باعث انحطاط فرهنگ یک جامعه می شود رواج فساد اخلاقی و بی حجابی است. وقتی فساد بر روی جامعه تاثیر گذاشت، غالبا آن جامعه قادر به ادامه حیات نیست.

6) زیبا جلوه دادن خود نزد دیگران
موضوع زیبایی و جمال طبیعی انسان نیز یکی از مسائلی است که در روایات مذهبی مورد کمال توجه قرار گرفته است. جمال در مورد خداوند بزرگ به معنی زیبایی طبیعی یا تجمل مصنوعی نیست، بلکه مراد ا ز جمال الهی صفات جمالیه و کمالات معنوی است. اما عده ای از زنان و دختران که معنی و مفهوم اصل زیبایی را درک نکرده اند تمام هم و غم خود را بر این می گذارند که شکل ظاهری خود را آراسته و آرایش نمایند و به صورتی زیباتر در نزد دیگران حضور یابند و از زیبایی خدادادی خود در جهت خلاف دستورات الهی استفاده کنند. امام علی(ع) در حدیثی می فرماید: پوشیدگی برای زن سودمندترین و زیبایی او را پایدارتر می سازد.

7) بی غیرتی مرد در اشاعه ی فحشاء
تاثیر متقابل زن و مرد در روابط خانوادگی و سرنوشت فرزندانشان، از اصول غیرقابل انکار در تربیت اجتماعی اسلام است. مرد باید همچون حصاری زن را در حمایت و مراقبت قرار دهد این حالت باید هم در مراقبت نسبت به عفاف و پاکدامنی زن باشد و هم در توجه به نیازهای عاطفی و جنسی او. توجه مرد به عفاف همسر خویش شرط اولیه حفظ حریم خانواده و حفظ سلامت اخلاقی آن است و در افزایش عشق و محبت وی به شوهر موثر است.

8) عملکرد دستگاه های ذیربط
وظیفه ی مهم مسئولین، نظارت لازم بر موسسات تولیدی است که بسیاری از آنها به مراکز مدسازی و دوخت لباس های بی حجاب تبدیل شده اند. آنها به دوخت لباس های غیرشرعی مبادرت می ورزند. اگر کسی بخواهد مانتو و یا شلوار ساده و یا لباس مناسب و در شأنی خریداری کند موفق نخواهد شد. برخی از بی حجابی های زنان و دختران، ناشی از لباس های تحمیلی مانتوسراهای سودجویی است که به فرهنگ بد لباسی و شهوترانی دامن می زنند.

9) بی توجهی خانواده ها
یکی از مهمترین نهادهای موثر در رشد، تربیت و رفتار آدمی نهاد خانواده است. اگر پدران و مادران بی توجه باشند نسبت به مسائل و معیارهای دینی و اخلاقی، از شر مفاسد، فرزندان شان در امان نمی باشند. از این رو خانواده مهمترین قسمت می باشد که باید در امر حجاب به دختران خود آموزش لازم را بدهد.

10) دوستی های نامطمئن
در حقیقت یکی از ریشه های بی حجابی، دوستی های نامطمئن معاشرت های آلوده و مشکوک، گرایش به فرهنگ غرب، شخصیت زدگی، انتخاب الگوهای نامطلوب، احساس پوچی، از درون تهی شدن، بی اعتمادی به فرهنگ خودی و فقر معنویت و نظایر آنها. دختران چون از نظر روحی، عاطفی و احساسی تر هستند از دریچه ی احساسات به دنیا و مسائل آن می نگرند به همین دلیل بیشتر در معرض خطر آسیب های اخلاقی و اجتماعی قرار دارند.