فریضه برتر

روابط عمومی سپاه نوشت: سردار سرلشکر محمدعلی جعفری در حاشیه جلسه شورایعالی امنیت ملی، با اشاره به تهدیدات اخیر آمریکا مبنی بر حمله نظامی به سوریه اظهار داشت: آشکار شدن علایم ناکامی سردمداران کاخ سفید در ائتلاف سازی مورد نظر برای جنگ افروزی جدید در منطقه، آمریکایی‌ها را به اتخاذ موضع مداخله و حمله نظامی محدود به سوریه وا داشته است.

وی افزود: در عین حال کسانی که در این مداخله با آمریکا مشارکت نمایند دچار بحران‌های زودرس در امنیت ملی خود خواهند شد.

سرلشکر جعفری با بیان اینکه «جنگ و ناامنی پدیده‌هایی سیال و غیر قابل کنترل هستند»، تأکید کرد: جنگ در کنار رژیم صهیونیستی پتانسیل انتقال بحران به درون این رژیم را تشدید می‌کند.

عضو شورایعالی امنیت ملی با هشدار به جنگ‌افروزان برای اندیشیدن پیرامون پیامدهای لشکرکشی‌های گذشته به کشورهای اسلامی منطقه و عبرت گرفتن از تجربه عراق و افغانستان، گفت: همانگونه که مداخله آمریکا در جهان اسلام تا به امروز موجب توسعه افراط گرایی، خشونت و تروریست شده است، تهاجم به سوریه نیز روند توسعه افراط گرایی را تشدید خواهد کرد و به مانند افغانستان و عراق جز رنج، محنت، آوارگی و کشتار مردم بی گناه ر‌ه‌آوردی نخواهد داشت.

سردار سرلشکر محمدعلی جعفری عصر روز پنج شنبه نیز با اشاره به تهدیدهای اخیر آمریکا مبنی بر حمله نظامی به سوریه گفت: دولت آمریکا و برخی متحدانش طی سالهای اخیر از طریق حمایت‌های همه‌جانبه و مجهز کردن تروریست‌ها به انواع و اقسام سلاح‌ها به‌دنبال ضربه‌زدن به خط مقاومت در منطقه بودند و هم‌اکنون به نظر می‌رسد پس از شکست مفتضحانه سناریوی جنگ نیابتی از سوی تروریست‌ها از ملت مقاوم سوریه، به تهدید نظامی مستقیم روی آوردند.

وی تأکید کرد: آمریکایی‌ها علی‌رغم تجربه‌های تلخ فراوان در افغانستان و عراق، در صورت اقدام نظامی علیه سوریه، دومینوی شکست‌های خود را تکمیل و فضاحت‌بارترین شکست تاریخی را تجربه خواهند کرد و سوریه به قتلگاه و معرکه‌ای بسیار خطرناک‌تر از ویتنام و در واقع مبدل به ویتنام2 برای آمریکا خواهد شد.

فرمانده کل سپاه پاسداران با اشاره به اینکه به نظر می‌رسد دولت آمریکا بار دیگر تحت تأثیر لابی صهیونیست‌ها تهدید به حمله نظامی کرده است، گفت: صهیونیست‌ها باید بدانند که حمله نظامی آمریکا به سوریه نه‌تنها به نجات این رژیم جعلی از چنگ مقاومت منجر نخواهد شد بلکه حمله به سوریه به‌معنای نابودی قریب‌الوقوع اسرائیل خواهد بود.

سرلشکر جعفری با اشاره به بهانه‌جویی آمریکا در تهدید دروغین استفاده از سلاح‌ شیمیایی توسط دولت سوریه گفت: مردم جهان به‌ویژه مسلمانان منطقه هنوز بهانه دروغین آمریکا برای حمله نظامی به عراق را فراموش نکرده‌اند، آنجا که آمریکا با ادعای وجود تسلیحات کشتار جمعی در عراق به این کشور حمله کرد و پس از سالها حضور نظامی و قتل‌عام هزاران نفر از مردم غیرنظامی و بیگناه عراق اعلام کرد که در برآورد اطلاعاتی خود اشتباه کرده و چنین سلاح‌هایی در عراق وجود خارجی نداشته در نهایت مجبور به عذرخواهی از افکار عمومی دنیا شد.

وی اضافه کرد: برخی دولت‌های منطقه و رژیم‌های مرتجع عربی که از حمله نظامی به سوریه حمایت می‌کنند نیز باید بدانند که آتش این جنگ‌طلبی تنها به سوریه محدود نخواهد شد و دامن همه جنگ‌افروزان و حامیان آنها را خواهد گرفت.

متن نوشتار این مرجع تقلید به شرح زیر است:

«‌بسم‌اللّه الرحمن الرحیم و ایاه نستعین

اثر پیوند کارگزار با ارباب رجوع

انگیزه هر کار اجتماعی، پیوند مخصوصی است که بین کارگزار و مراجعه‏ کننده با وی برقرار می‌شود و در تمام جهات، تابع همان پیوند خواهد بود؛ یعنی اگر آن ارتباط سالم باشد، کار سالم صورت می‌پذیرد و اگر آن پیوند نا سالم بود، کاری نا سالم به وجود می‌آید؛ همچنان‌که اگر آن پیوند یک امر قراردادی و اعتباری باشد، سلامت کارهای تابع آن، در محدوده سلامت اعتبار و قرارداد خواهد بود و اگر آن ارتباطْ یک پیوند تکوینی بود، سلامت کارهای تابع آن، در محور سلامت تکوین و تحقق آن قرار می‌گیرد.

بر این اساس، رابطه بین کارگزار و مراجعه کننده در نظام اسلامی، تنها به قرارداد و اعتبار اداری مربوط نمی‌شود؛ چون انگیزه در این نظام، صیانت پیوند با خداوند است و اگر مسائل دیگری مانند استخدام و ریاست یا معاونت و... مطرح است، فقط ایجاد نظم صوری در جامعه می‌باشد؛ و گرنه تنها عامل ارتباط بین افراد مسلمان در یک نظام اسلامی، همان حفظ پیوند بندگی با خدای سبحان است.

این پیوند، در صورتی مقدس است که اصل کار مطابق با دستور وحی آسمانی باشد؛ یعنی کار حلال، عمل مشروع و انجام آن برای تحصیل رضای پروردگار باشد؛ همچنین هدفی غیر از تقرّب به خداوند در قلب کارگزار راه پیدا نکند (حُسن فعلی و حُسْن فاعلی). اگر کاری مشروع نبود یا بر فرض مشروعیت آن، انگیزه کارگزار تحصیل خرسندی خداوند متعالی نبود، بلکه بر اساس روابط قراردادی صورت پذیرفت، همانند سرابی خواهد بود که هرگز تشنه مقام و نیازمند به کمال را سیراب نمی‌کند.

در قیامت که روز ظهور پیوند حقیقی و گسستن ارتباط قراردادی است، کارگزارانی که پایه کارشان بر اساس مشروعیت آن و تحصیل رضای الهی بوده، مسرورند ?و ینقلبُ إلی أهلهِ مسروراً? 1 و کارمندانی که کارشان نامشروع یا هدفشان رسیدن به مقام وهمی و حفظ پیوند قراردادی بوده، غمگین هستند؛ زیرا آنچه را که حقّ و صواب بوده، فراهم نکرده‌اند تا بماند و سودمند باشد و اما آنچه که فراهم نموده‌اند، باطل و ناپایدار بود و با فرا رسیدن روز حقیقت، از بین رفته است؛ ?ما عِندکُمْ ینفدُ و ما عِندَ اللّهِ باقٍ... ?.2

از آنجا که روابط اداری و پیوندهای اجتماعی، از امور قراردادی بوده و مستقیماً در ردیف سایر امور تکوینی قرار نمی‌گیرد، در اثر اختلاف ملل، تفاوت نژادها، تغایر سرزمین‌ها و تغیّر عصرها و مانند آن، دگرگون می‌شود؛ لیکن رابطه‌های اجتماعی در نظام الهی، به یک پیوند تکوینی تکیه می‌کند؛ لذا تشریع رابطه و تنظیم قراردادها در حکومت اسلامی، تنها به استناد وحی آسمانی بوده و تنها از آن منبع کمک می‌گیرد؛ زیرا انسان همان‌طور که زندگی اجتماعی خود را با مسائل اعتباری و امور قراردادی تنظیم می‌کند، حیات انسانی خود را نیز با وسایل تکوینی و امور حقیقی تأمین می‌کند.

*ضرورت پیوند و هماهنگی قوانین اعتباری با قواعد تکوینی

اگر بین قوانین اعتباری و تکوینی وی پیوندی نباشد و قوانین اعتباری از قواعد اصیل تکوینی استمداد نکرده و با آنها هماهنگ نباشد و همت آنها را زیر بنای حقوق اجتماعی خود قرار ندهد هرگز آن فروع اعتباری، عامل تأمین سعادت انسان نخواهد بود. بنابراین، در تدوین قوانین حقوقی و اجرای آنها، چاره‌ای جز اعتماد بر اصول زیر بنایی انسان در اسلام وجود ندارد.

اگر در بسیاری از حقوق اسلامی، رعایت حق جامعه مقدّم بر رعایت حق فرد است، نه برای آن است که جامعه اصل است و فرْد تابع و یا این که هر دو اصل هستند، اما اصالت جامعه بر اصالت فرد تقدّم دارد و مانند آن؛ بلکه واقع امر این است که در کلیّه موارد حقوق اسلامی، حق فرد ملحوظ شده و حقّ جامعه به عنوان فرع حقّ فرد، در نظر گرفته شده است.

توضیح اجمالی این مسئله، آن است که مقتضای اصالت فرد و تقدم وی بر جامعه در مکتب‌های مادی، همان استئثار، خودکامگی، انحصار طلبی، رفاه خواهی، سلطه‌گری و مانند آن است و مقتضای اصالت فرد و تقدّم وی بر جامعه در مکتب وحی، همان ایثار، نثار، عدل، احسان، رفع ستم، حمایت از مظلوم و عداوت با ظالم و مانند آن؛ لیکن همه این مزایای حقوقی و اخلاقی، نه برای آن است که فرد فدای جامعه شود، بلکه برای آن است که حقیقت فرد (که همان جان مجرّد و روح جاودانه اوست)، با این وسیله به سعادت ابدی خودْ نائل آید و به وجه اللّه برسد.

پس احسان به جامعه، وسیله تکامل فرد است و هرگز فردْ قربانی جامعه نخواهد شد.

آنان که انسان را در تنگنای طبیعت خلاصه کرده‌اند، چه فرد را اصیل بدانند و چه جامعه را، هرگز به مزایای حقوق فرد آشنا نخواهند بود؛ زیرا هستی وی را نشناخته‌اند و توجه نکرده‌اند که ایثار نسبت به دیگران و رنج خود و راحتِ یاران طلبیدن، برای رفاه ابدی خود است؛ و حتی مقام فنا که از برجسته‌ترین مقام‌های سیر و سلوک انسانی است، برای آن است اعلام دارد که تا کمال هر فرد به جمال نامحدود الهی نگریسته و به کمال بیکران خدایی دل ببندد و به هیچ محدودی توجه نکرده و دل نبندد، حتی به خود.

بحث در پیرامون اصالت فرد و اصالت جامعه، از لحاظ وجود و عدم جامعه و از جهت نظم علّی و معلولی آنها، از حوصله این مقدمه کوتاه بیرون است. منظور، فقط اشاره به اصالت فرد می‌باشد و این که فداکاری برای تأمین رفاه جامعه، وسیله تکامل فرد و رسیدن وی به سعادت ابدی است.

آنچه فعلاً مطرح است، آن است که روابط اجتماعی انسان در نظام اسلامی باید هماهنگ با قواعد تکوینی وی بوده که برقراری این انسجام، مستلزم آشنایی با تمام حقیقت انسان و تمام حقیقت جهان هستی است؛ زیرا جوامع انسانی با تمام جهان آفرینش در شرایط گوناگون ارتباط دارند و آشنایی کامل به انسان و جهان، برای احدی جز آفریدگار آنها میسّر نیست؛ لذا تنظیم روابط اجتماعی انسان‌ها که بارزترین آنها به صورت خدمات اداری و کارگشایی کارگزاران نظام اسلامی ظهور می‌یابد، فقط با هدایت الهی خواهد بود.

چون رعایت عواطف و اخلاق، همانند مراعات حقوق و احکام، در اسلام از اهمّیتی خاص برخوردار است و احترام به عواطف از بهترین چهره‌های حقوق معنوی انسان‌ها در نظام اسلامی به شمار می‌آید، لذا لازم است تا کارگزاران ارجمند این نظام الهی، به آنها عنایت خاص داشته باشند. برای آشنایی بهتر با دستورات سودمند اسلامی، چه از لحاظ رعایت اصل تعهّد و میثاق اداری و چه از جهت مراعات اصل تأدّب و سنّت انسانی، بعضی از آیات الهی و نیز برخی از سخنان نورانی انسان‌های اسوه و ملکوتی، ذیلاً نقل می‌شود:

*لزوم رعایت تعهّد و میثاق

تعهّد ایجاب می‌کند که انسان متعهد، خود را وامدار عهد خویش دانسته و به آن کاملاً وفا کند؛ ?یا أیّها الذین امنوا أوفوا بالعقود... ? 3؛ ای کسانی که به خداوند ایمان آوردید! به عقد و عهد خود وفا کنید؛ ?...و المُوفُون بِعهدِهِمْ إذا عاهَدوا... ? 4؛ «نیکان، کسانی هستند که به عهد خود وفا می‌کنند و رعایت تعهدها راهمانند عبادت خداوند، گرامی می‌دارند».

?...و أوفوا بالعهدِ إنّ العهدَ کانَ مسئولاً? 5؛ «به میثاق خود عمل نمایید و به آن وفا کنید؛ زیرا هنگام محاسبه الهی رعایت عهد مورد سؤال قرار می‌گیرد»؛ و در این جهت، فرقی بین عهد با خدا و عهد با بندگان وی نیست؛ پس کارگزار اسلامی که متعهد به انجام خدمات صادقانه است، در قیامت مسئول خواهد بود.

* لزوم ادای امانت و حرمت خیانت

قبول مسئولیت به معنی پذیرش امانت جامعه است و ادای امانت، واجب و خیانت به آن حرام می‌باشد: ?إنّ اللّه یأمرکم أن تُؤدّوا الأماناتِ إلی أهلها... ? 6؛ «خداوند به شما امر می‌کند که هرگونه امانتی را به صاحب آن برگردانید»؛ خواه امانت‌های مادی باشد، خواه معنوی، خواه به شخصیت‌های حقیقی باشد، خواه به شخصیت‌های حقوقی؛ ?یا أیّها الذین امنوا لا تخونوا اللّه و الرسولَ و تخونوا أماناتکم... ? 7؛ «ای مؤمنین! به امانت خداوند و پیامبر خیانت نکنید. همچنین به امانت‌های خودتان خیانت ننمایید».

?و الذین هُم لاَِماناتِهِم وَ عَهدهِم راعُونَ? 8؛ «مردان با ایمان، امانت‌ها و عهدهای خود را مراعات می‌کنند».

*پرهیز از مال حرام و رشوه

هر کارگزاری در برابر تعهد معیّن مسئول است که کار مباح مخصوص به حوزه وظیفه خود را انجام داده و اگر عمداً از انجام آن امتناع نماید، حقوقی را که دریافت می‌کند، حرام است. همچنین اگر بخواهد برای تضییع حق دیگران یا احقاق باطل و ابطال حق، مالی را از مراجعه کننده بگیرد، کار حرامی کرده است: ?و لا تأکلوا أموالکم بینکم بالباطلِ و تدلوا بها إلی الحُکّامِ لتأکلوا فریقاً من أموال النّاسِ بالإثمِ و أنتم تعلمون? 9؛ «اموال خود را به باطل که خارج از محور دین و قانون الهی است، مصرف نکنید و آنها را عمداً به قاضیان و حاکمان ندهید تا از رهگذر این کار حرام، مقداری از اموال و حقوق دیگران را به چنگ آورید».

*تذکر

کسی که اهل رشوه است، درونش همانند چاهی است که رشوه دهنده با مال حرام، دلوی در آن فرو می‌برد (اِدلاء: دلو انداختن) و از درون آن مقداری لجن بیرون می‌آورد. این چاه بدبو در قیامت ظهور می‌کند؛ ?یَومَ تُبْلَی السّرائرُ?.10

* قوّام به قسط و عدل بودن

گرچه بر هر مسلمانی لازم است تا عادل باشد و به قسط قیام کند، اما کارگزاران نظام اسلامی، مخصوصاً عهده‌داران سمت قضا و داوری، باید بیش از دیگران عادل باشند؛ لذا قرآن کریم درباره آنان چنین فرموده است: ?یا أیّها الذین امنوا کونوا قوّامین بالقسط شُهداءَ للّهِ و لو علی أنفسِکُم أو الوالدینِ و الأقربینَ إن یکُنْ غنیّاً أو فقیراً فاللّه أولی بهما فلا تتّبعوا الهوی أن تعدلوا و إن تَلْوُوا أو تُعرضوا فإنّ اللّه کانَ بِما تعملون خبیراً? 11؛ «ای مؤمنین! برای اقامه قسط و عدل، قوّام باشید یعنی شدت قیام و ایستادگی را رعایت نمایید و حتی اگر اقرار به حق یا شهادت به آن، به زیان شما یا پدر و مادر و نزدیکان بود، به اقامه آن مبادرت کنید. توانگری یا تهیدستی افراد، مانع اقامه عدل و داد نشود و رعایت حکم خدا درباره آنان اولی و سزاوارتر است و از پیروی هوس بپرهیزید؛ مبادا از اجرای عدالت بازمانید! و اگر از ادای شهادت سرپیچی کردید، یا اعراض نمودید، خداوند همواره از کار شما با خبر بوده و هست».

غرض آن است که در مسئولین نظام اسلامی، غیر از آنچه در شهروندان متعارف معتبر است، چیز دیگری لازم است و آن اینکه قوّام به قسط و عدل داشته باشند، تا از گزند هرگونه تبعیض، اهمال و ندانم‌کاری و مانند آن مصون باشند.

*پرهیز از تشویق و پاداش ناروا

گرچه ترغیب خدمت‌گزاران راستین، لازم و تکریم کارگزاران امین و متعهد، سودمند است، اما توقّع نابجا و انتظار بی‌مورد کسی که کاری انجام نداده و دوست‌دار تشویق و ستایش است، مایه عذاب وی خواهد بود: ?لا تحسبنَّ الَّذینَ یَفرَحُونَ بِما أتَوا وَ یُحِبّونَ أنْ یُحْمَدوُا بِما لَمْ یَفعَلوُا فَلا تَحسَبَنَّهُم بِمَفازةٍ مِنَ العَذابِ وَ لَهُم عَذابٌ ألیمٌ? 12؛ «می‌پندارید کسانی که به آنچه کرده‌اند (کم‌کاری، نفاق، عدم حضور در صحنه و...) خوشحال‌اند و دوست می‌دارند که در قبال کارهای نکرده، ستایش شوند و از عذاب الهی رهایی یابند!! بلکه برای آنان عذابی است دردناک!

* خطر جاه دوستی و مال خواهی

فرزانه کسی است که وسیله را هدف نپندارد و غیر از هستی محض و لقای خداوند که همان حقیقت هستی است هرچیز دیگر را وسیله دانسته و به چیزی که گذراست، دل نبندد؛ زیرا خطر مال‌دوستی و جاه‌طلبی، به قدری زیاد است که اگر کسی به آن مبتلا شد، چیزی از ایمان او نمی‌ماند.

پیامبر اکرم(صلّی الله علیه وآله وسلّم) به ابوذر، صحابی نامور، مبارز نستوه، زاهد شب و شیر روز، چنین فرمود: «یا أبا ذر! حُبُّ المال وَ الشرَف أذهَبَ لدینِ الرّجلِ مِن ذئبین ضاریین فی زرْب الغنم فَأغارا فیها حتّی أصبحا فماذا أبقیا منها» 13؛ «دوستی مال و جاه، دین مَرد را بیش از آن اندازه می‌برند که دو گرگ خون‌آشام شبانه به آسایشگاه گوسفندان حمله برند و در بامداد چیزی از آن رمه باقی نگذارند! اگر کارگزاری برای به دست آوردن جاه یا برای حفظ آن کوشش کند، از آسیب آن مصون نخواهد ماند. امید است همگان از توفیق خدمت به بندگان خدا برخوردار و از لغزش‌های اخلاقی و اجتماعی برکنار باشیم.

شهر مقدس قم/آیت‌الله العظمی جوادی‌آملی

اول ماه مبارک رمضان 1407ق

? ? ?

1 سوره انشقاق، آیه 9.

2 سوره نحل، آیه 96.

3 سوره مائده، آیه 1.

4 سوره بقره، آیه 177.

5 سوره اسراء، آیه 34.

6 سوره نساء، آیه 58.

7 سوره انفال، آیه 27.

8 سوره مؤمنون، آیه 8.

9 سوره بقره، آیه 188.

10 سوره طارق، آیه 9.

11 سوره نساء، آیه 135.

12 سوره آل‏ عمران، آیه 188.

13 بحار الانوار، ج 74، ص 80./حوزه نیوز

 نبی مکرم اسلام درحدیثی در تاکید  برمراقبت نفس ومداومت برتوبه  و استغفار   می فرماید :

قال رسولُ اللّه(ص) :

إذا ماتَ أحَدُکُم فَقد قامَت قِیامَتُهُ ، یَرى ما لَهُ مِن خَیرٍ و شَرٍّ .

پیامبر خدا(ص) :

هرگاه یکى از شما بمیرد ، قیامتش بر پا می شود . پس خدا را چنان بپرستید که گویى او را مى ‏بینید و هر لحظه از او آمرزش بخواهید.

از  این روایت بدست می آید که به محض مرگ، اعمال انسان عرضه شده و باید انسان نسبت به اعمال خود پاسخگو باشد وبا توجه به فلسفه وجود قیامت انسان در دنیا مادی قبل از مرگ باید زمینه آمرزش الهی را فراهم آورد که در ادامه روایت حضرت به آن تاکید دارند .

پی نوشت:

(کنزالعمّال : 42123 منتخب میزان الحکمة : 516)

یکی از نعمت های بزرگی که خداوند به آدمی عطا می‌کند تندرستی و سلامت تن است اما این به این معنا نیست که بیماری نقمت بوده و فرد بیمار از رحمت خدا دور گشته است.

فضیلت بیمارى‏ ‏

امام علی علیه السلام  به یکى از یارانش که بیمار بود فرمود: خدا آنچه را که از آن شکایت دارى (بیمارى) موجب کاستن گناهانت قرار داد، در بیمارى پاداشى نیست امّا گناهان را از بین مى‏برد، و آنها را چونان برگ پاییزى مى‏ریزد، و همانا پاداش در گفتار به زبان، و کردار با دست‏ها و قدم‏هاست و خداى سبحان به خاطر نیّت راست، و درون پاک، هر کس از بندگانش را که بخواهد وارد بهشت خواهد کرد. (راست گفت امام على علیه السّلام «درود خدا بر او باد» که بیمارى پاداشى ندارد، بیمارى از چیزهائى است که استحقاق عوض دارد، و عوض در برابر رفتار خداوند بزرگ است نسبت به بنده خود، در ناملایمات زندگى و بیمارى‏ها و همانند آنها، امّا اجر و پاداش در برابر کارى است که بنده انجام مى‏دهد. پس بین این دو تفاوت است که امام علیه السّلام آن را با علم نافذ و رأى رساى خود، بیان فرمود . (نهج البلاغة / ترجمه دشتى / حکمت 42)

امام باقر علیه السّلام فرمود: هر گاه بدن بیمار نشود شرارتش بیشتر است، و بدنى که شرارت برساند خیر ندارد و امام صادق علیه السّلام از رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله نقل کند که فرمود: حکایت م?من حکایت ساقه گیاهى است که بادها او را به این سو و آن سو حرکت مى‏دهند، م?من را هم دردها و بیماریها خم و راست مى‏کنند، و حکایت منافق حکایت عصاى آهنین راستى است که آسیبى به آن نرسد، تا مرگش فرا رسد و او را در هم شکند. (مشکاة الأنوار / ترجمه هوشمند و محمدى/ متن 595 )

روزى پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلم به اصحاب فرمود: کدامیک از شما دوست دارد، سالم بماند و بیمار نشود؟ عرض کردند: همه ما اى پیامبر خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلم. فرمود: آیا دوست دارید همانند خران گمشده باشید، نه اصحاب کفّارات؟ (چون بیمارى کفّاره گناهان مى‏گردد) سوگند به کسى که جانم در دست اوست، انسان در بهشت مقامى دارد که با عمل به آن نمى‏رسد، اما به صبر بر بلا به آن مى‏رسد و بزرگى پاداش، در مقابل بلاى بزرگ است و خداوند هر گاه بنده‏اى را دوست بدارد، او را به بلاى بزرگ مبتلا مى‏سازد که اگر صابر بود، رضا و خشنودى خدا را به دست مى‏آورد، و اگر صبر نکرد مورد خشم و غضب او قرار خواهد گرفت. و فرمود: اگر م?من در بیمارى نیکویى حال خود را بداند، دوست نمى‏دارد، از آن خارج گردد. و فرمود: اهل عافیت در قیامت دوست مى‏دارند، که بدن‏شان را در دنیا با مقراضى مى‏بریدند، چون پاداش بزرگ اهل بلا را مى‏بینند. حضرت موسى عرض کرد:  خدایا دوست ندارم که بیمار و ضعیف گردم و در عبادت من سستى پیدا گردد و هم دوست ندارم همیشه سالم باشم که تو را فراموش کنم، بلکه دوست دارم گاهى بیمار شوم که تو را یاد کنم و گاهى سالم شوم، و تو را شکرگذارم. (إرشاد القلوب / ترجمه سلگى / ج‏1 / 121 )

ثواب بیمار

رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: براى بیمار (م?من) چهار خصوصیّت و ویژگى وجود دارد: (1) 1- قلم از او برداشته مى‏شود (گناهى بر او نوشته نمى‏شود). 2- و خداوند به فرشتگان مراقب او فرمان مى‏دهد تا (ثواب) تمام کارهاى خوبى را که در زمان سلامتى، توفیق انجام آن را داشته است، در نامه اعمال او ثبت کنند. 3- و (اثر) آن بیمارى به هر عضوى از اعضاى بدن او رسیده، گناهانى را که توسّط آن عضو انجام گرفته است از بین مى‏برد. 4- و اگر در این حالت بمیرد، آمرزیده از دنیا رفته است و اگر زنده بماند (و از این بیمارى جان سالم بدر برد) باز هم مورد آمرزش قرار خواهد گرفت. حسن روایت کرده است که رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: اگر مسلمانى بیمار شود، خداوند (ثواب) بهترین اعمالى را که در زمان سلامتى انجام داده است در نامه اعمال او ثبت مى‏کند، و همان گونه که برگ از درخت فرو مى‏ریزد گناهان او نیز فرو مى‏ریزد. (پاداش نیکیها و کیفر گناهان / ترجمه ثواب الأعمال /488 ) امیر الم?منین (علیه السلام ) از پیامبر خدا (صلی الله علیه ) نقل مى‏کند که به سلمان فارسى فرمود:اى سلمان! براى تو در بیماریت سه خصلت است: تو در یاد خدا هستى و دعاى تو در آن حالت مستجاب است و بیمارى براى تو گناهى را باقى نمى‏گذارد مگر اینکه آن را از بین مى‏برد، خداوند تو را تا آخر عمرت از سلامتى برخوردار سازد. (الخصال / ترجمه جعفرى / ج‏1 /  251 )

براى شفاء هر بیمارى‏

روایت است که پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود: جبرئیل به من داروئى آموخت که با داشتن آن به داروئى دیگر نیاز ندارم، پرسیدند یا رسول الله آن دوا چیست فرمود: آب باران را پیش از آنکه به زمین بریزد بگیر و در ظرفى تمیز بریز و بر آن (حمد) و (توحید) و (معوّذتین) را 70 بار بخوان و لیوانى صبح و لیوانى شب از آن بیاشام، بآن کس که مرا بحق فرستاد درد و بیمارى را از بدن و استخوان‏ و مخ و عروق ببرد. و فرمود: سیاه دانه شفاء هر بیمارى است مگر مرض موت و امام میفرماید: ما میگوئیم در پشت کوفه قبریست که هیچ بیمارى بدان پناه نبرد مگر آنکه شفاء یابد (مراد قبر مقدّس امیر م?منان (ع) است). (مکارم الأخلاق / ترجمه میرباقرى/  ج‏2  /263  )

با این اوصاف دیگر بیماری را نمی‌توان مطلقاً در زمره نقمات خداوندی به حساب آورد.

 باید توجه داشت که احکام الهی   همه بر اساس علم و حکمت الهی و  مشیّت اوست، نه بر اساس میل‌ها و نفس‌های مردمان که جایی برای حسادت ورقابت باشد.

 فواید احکام الهی ابتدا به خود شخص و سپس به دیگران یا جامعه بر می‌گردد و منفعت حجاب زن نیز قبل از هر کس به خودش می‌رسد و سپس به جامعه. خداوند می‌خواهد ودیعه‌اش به زن و زیبایی و جاذبه‌ی او، عام المنفعه نباشد. او به یک کالایی برای لذت رایگان همگانی مبدل نگردد و مرد صرفاً به چشم شهوت و غریزه‌ی حیوانی به زن نگاه نکند و به خاطر حرص بهره‌وری و لذت‌جویی‌اش، او را مورد آزار و اذیب قرار ندهد. لذا فرمود رعایت این پوشش برای خوب شناخته شدن از یک سو و مصونیت از اذیب و آزار از سوی دیگر لازم است (ذلِکَ أَدْنى‏ أَنْ یُعْرَفْنَ فَلا یُؤْذَیْن‏ - الأحزاب، 59)

اما، پوشش،ستر یا آن چه امروز نامش را حجاب گذاشته‌ایم، بر همگان واجب است و نه فقط بر دختران و زنان. هر چند که حدودش فرق دارد و آن هم بی حکمت نیست و منطبق با خلقت و فطرت بشری است.

لذا همان‌طور که عدم رعایت و شکستن این حدود بر زنان حرام است، بر مردان نیز حرام است.مثلا اگر لباسی بپوشد که می‌داند بدن‌نما و محرک عموم است و با آن در مجامع و میان نامحرمان حضور یابد فعل حرام مرتکب شده است.

قاعده‌ و قانون «نگاه کردن» نیز همین‌طور است. هم بر مردان حرام است که به نامحرم نگاه لذت جویانه (شهوانی) بیاندازند و هم بر زنان حرام است که به مردان نامحرم چنین نگاهی بیاندازند، خواه دو طرف پوشش را رعایت کرده باشند و یا نکرده باشند.

لذا هم راجع به مردان فرمود: «قُل لِّلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّواْ مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَ یحَْفَظُواْ فُرُوجَهُمْ ... – به مردان مؤمن بگو دیدگان خویش را از نگاه به زنان (نامحرم) باز گیرند و فرج‌هاى خویش را نگهدارند (زنا نکنند)»، هم راجع به زنان فرمود: «وَ قُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَرِهِنَّ وَ یحَْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا ... - و به زنان با ایمان بگو چشم از نگاه به مردان اجنبى فرو بندند و فرجهاى خویش را حفظ کنند و زینت خویش را جز آنچه آشکار است آشکار نسازند ...(النور، 30 و 31)

پس، بر مرد و زن واجب است که اولاً بدن خود را در مقابل نامحرمان به نمایش نگذارند و ثانیاً چشم خود را از نگاه شهوانی به نامحرم بازگیرند. منتهی جاذبه‌ی زنانه به مراتب بیشتر است. خداوند جمیل و لطیف، تجلی جمال و لطافت ویژه‌ای به زن نموده که بالتبع جاذبه‌ی ویژه‌ای دارد.

لذا حدود پوشش متفاوت است. پس هیچ منطقی نیست که مرد  هر طور که خواست در جامعه ظاهر شود  و زن چشم پپوشد! و زن بگوید: من هر طور خواستم جلوه می‌کنم و مرد چشم بسته و نگاه نکند.

بلکه تحقق این سلامت جسمی، روحی، اخلاقی، مادی، معنوی، شخصی و اجتماعی و ممانعت از مضرات هنجار شکنی، مستلزم رعایت همه جانبه است. یعنی هم زن و مرد پوشش تکلیف شده را رعایت کنند و هم هر دو از نگاه آلوده به نامحرم پرهیز نموده و خود را از ورود به عرصه‌ی گناه بازدارند.

به گزارش فرهنگ نیوز ، گشت ارشاد شامگاه 7 شهریورماه، در حالی در برج میلاد مستقر شد که مخاطبان زیادی برای کنسرت «پردیس» به خوانندگی سالار عقیلی به این محل آمده بودند اما پوشش عده ای از آنان بشدت زننده و مسئله دار بود که موجب ممانعت از ورودشان به کنسرت شد.

ناجا پیشتر درباره ضرورت حفظ پوشش اسلامی و قانونی در کنسرت ها تذکر داده بود اما این موضوع با بی اعتنایی عده ای از داوطلبان حضور در کنسرت عقیلی روبرو شد.

 پارت اول کنسرت بدون هیچ حاشیه‌ای به روی صحنه رفت اما از آنجا که از ورود تعدادی از مخاطبان خانوم به دلیل پوشش نامناسب ممانعت شده بود یکی از حاضران در پارت دوم کنسرت به نشان اعتراض از جای خود بلند شد و خطاب به سالار عقیلی گفت: آقای عقیلی ما امشب آمده بودیم تا از موسیقی لذت ببریم اما متاسفانه افرادی در بیرون این در ایستاده‌اند که با مردم برخورد نامناسب دارند.

سالار عقیلی آن لحظه به خواندنش ادامه داد و پس از چند دقیقه گفت: بسیار متاسفم که امشب در اینجا چنین اتفاقاتی رخ داده است. 20 دقیقه پیش از شروع کنسرت هم به من خبر دادند که برای یکی از نزدیکانم چنین اتفاقی افتاده است.

او ادامه داد: من همیشه با مردم هستم و برای شما می‌خوانم.

گرچه آقای عقیلی با این جملات سعی داشت که این هوادار خود را راضی کند اما این انتظار هم وجود دارد که او بر پایبندی همه به ضروریات دین و یا دست کم قانون تاکید کند.